ความทรงจำที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา

ข้อมูลเบื้องต้น

ความทรงจำที่ไม่อาจหวนกลับคืนมา

                สายตาที่เธอมองเขานั้น มีอะไรมากกว่าคำว่าพี่น้อง

                แต่สายตาที่เขามองเธอ มันมากกว่าเพื่อน

                และสายตาที่เขามองฉัน มันไม่มีอะไรมากไปกว่าพี่น้องเลย

                “ริน มานั่งด้วยกันสิ”ชายหนุ่มเรียกผู้หญิงที่กำลังเดินมาทางนี้ โดยมีรุ่นน้องมองแผ่นหลังชายที่เธอรักเขาข้างเดียวด้วยสายตาที่มากกว่าพี่น้อง ทั้งๆที่เขาไม่ได้อยากให้เป็นมากกว่าพี่น้องเลยสักนิด

                ผู้หญิงที่ชื่อรินเดินมาพร้อมกับจานข้าวและแก้วน้ำในมือ ก่อนจะนั่งลงข้างชายหนุ่ม นั่นทำให้สาลี่ทำสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แววตานั้นเจ็บปวดไม่น้อย กับการที่เห็นหญิงสาวที่เขารักเขาชอบ นั่งลงข้างๆอย่างไม่รังเกียจรังงอน มือข้างหนึ่งแตะลงบนไหล่กว้างของเธอ เมื่อสาลี่หันไปมองเจ้าของมือ เป็นแพรที่พยักหน้าเป็นเชิง‘ไม่เป็นไรนะ’ สาลี่ยิ้มพลางพยักหน้า พยายามสะกดกลลั้นความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาราวกับถูกแทงเข้าที่หัวใจจังๆ ปองเพื่อนสาวในร่างชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามมองด้วยสายตาที่เข้าใจความรู้สึกดี

                ก๊วนนี้น่ะ….เคยอกหักมาแล้วทั้งนั้น ดังนั้น เรื่องแบบนี้น่ะ เข้าใจดี…

                เสียงพูดคุยจากโต๊ะรุ่นพี่ที่อยู่ด้านหน้า ที่ได้ยินก็คือนายน์กับริน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนิทสนม นายน์พูดคุยกับรินด้วยท่าทีที่ไม่เหมือนกับเวลาที่คุยกับสาลี่ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาสื่อความหมายมากกว่าเพื่อนให้กับริน แต่สายตาที่สาลี่ทีสื่อความหมายเดียวกันออกมา เขาไม่อาจรู้สึกถึงได้เลยแม้แต่เสี้ยวเดียว จึงทำให้เขาไม่คิดอะไรมากกับท่าทีที่ตนเองที่กระทำต่อสาลี่ หารู้ไม่ว่าเด็กสาวตัวเล็กๆต้องคอยข่มความรู้สึกที่ไหวหวั่นต่อผู้ชายคนนี้ไว้นานมากเพียงไหน เขาก็ไม่อาจรับรู้อะไรเลย

                เขาไม่รู้เลยว่ารอยยิ้ม น้ำเสียงนุ่มลึก และนิสัยที่เป็นตัวของตัวเองของเขานั้น จะสั่นคลอนหัวใจเธอได้มากถึงขนาดนี้

            ‘เรื่องแบบนี้พี่ยังไม่สนอะไรอ่ะ รอเรียนจบก่อนดีกว่า’

                คำพูดนี้เธอจำได้ดี เขาเป็นคนบอกกับเธอไว้เอง เรื่องหัวใจ ถ้ามันจะมา มันก็มา…

                แต่ที่เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องโกหกเธอ…ว่าเขาปิดใจ ทั้งๆที่เขาเปิดใจให้กับผู้หญิงอีกคน

                …เธอไม่เข้าใจ

                “สาลี่”

                “หืม”เธอหลุดออมาจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงแพรเรียก

“เป็นไรมากมั้ยเนี่ย ท่าทางจะหนักนะ เรียกตั้งหลายรอบ”

“นั่นดิ”

“นิดหน่อยน่ะ”สาลี่เอ่ยตอบอย่างเนือยๆ“เก็บจานกันมั้ย เค้าอิ่มแล้วอ่ะ”

“อิ่มแล้วเหรอ ยังไม่ถึงครึ่งจานเลย”ปองถามเมื่อเห็นสภาพจานข้าว มีสภาพไม่ต่างจากตอนซื้อมาสักเท่าไหร่

“อือ กินไม่ลงน่ะ”

“งั้นก็ไป”เพื่อนสาวงับข้าวคำสุดท้ายก่อนจะรวบช้อนเพื่อจะไปเก็บจานด้วยกัน

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..

“เข้าห้องน้ำแปปนะ เดี๋ยวตามไป”สาลี่บอกก่อนจะปลีกตัวออกมาเดินเข้าห้องน้ำ ล็อกกลอนอย่างแน่นหนา แล้วพิงผนังอย่างอ่อนแรง

ทำไม…

ทำไมคนที่เรารักต้องรักคนอื่น…

ทำไมคนที่เขารัก…ไม่ใช่เรา…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

กาลเวลาล่วงเลยไปจนถึงวันจบปีการศึกษา…วันที่พี่ๆม.6จะมาเจอกันเป็นวันสุดท้าย…และจะเป็นวันที่สาลี่…จะบอกสิ่งที่คั่งค้างในใจให้หมดออกไปจากใจเธอ…ให้นายน์ได้รับรู้

“พี่นายน์”

“หืม ว่าไง”เขาหันมามองเธอด้วยสายตาแบบเดิม…พี่น้อง

“หนูมีเรื่องจะบอกพี่”

“?”เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย

“…”เธอหลับตา สูดลมหายใจลึกๆก่อนจะพูดออกไป“หนูชอบพี่”

3พยางค์สั้นๆ แต่ความหมายลึกซึ้ง ทำเขาเงียบไป สายตาที่มองเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“…”

“หนูชอบพี่มานานแล้ว แต่หนูไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที ก็ต้องมานั่งที่โต๊ะกินข้าวเพื่อรอพี่เดินลงมากับเพื่อน ตอนเลิกเรียนก็ต้องนั่งรอพี่ที่โต๊ะเพียงแค่รอเจอพี่แค่ไม่กี่นาที แล้วก็ต้องกลับมาบ้านมานั่งเพ้อเจ้อคนเดียว คอยเลื่อนรายชื่อไลน์เพื่อดูสเตตัสว่าพี่พิมพ์อะไรบ้าง คอยส่องเฟสดูรูปพี่เป็นระยะๆ แต่รู้ตัวอีกทีก็เลิกไม่ได้แล้ว”น้ำตาที่ข่มเอาไว้ไหลลงมา เธอก้มหน้าเพื่อหลบดวงตาคู่นั้นที่มองมาด้วยความสงสาร แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตานั้นไปได้ ว่าเธอกำลังร้องไห้แต่พยายามข่มมันเอาไว้

“สาลี่.. พี่…”

“หนูรู้ว่าพี่ไม่ได้ชอบหนู แต่วันนี้หนูขอเห็นแก่ตัวสักวันนึงที่ทำให้พี่ลำบากใจ เพราะถ้าหนูไม่บอกพี่ไป หนูคงบ้านั่งเพ้อเจ้อทุกวันแน่นอน และที่หนูเลือกที่จะบอกพี่วันนี้ เพราะหนูคิดว่าพี่ไม่ได้ชอบหนู พี่ไม่เอามันมาคิดมากหรอก”

“พี่ขอโทษ”

“พี่ไม่ต้องขอโทษหนูหรอก เรื่องแบบนี้มันไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก แล้วพี่ก็ไม่ผิดด้วย”

“พี่ขอโทษจริงๆนะ ที่ทำให้สาลี่ต้องเป็นแบบนี้”

“ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ใช่ความผิดของพี่ ไม่ใช่เลย…”เธอมองไปทางอื่น หยาดน้ำตายังไหลลงมาอย่างต่อเนื่องก่อนที่เธอจะปาดมันทิ้งก่อนจะยิ้มออกมา

“พี่ว่าหนูเพ้อเจ้อเนอะ ฮ่ะๆ”

“พี่…”

“หนูต้องไปแล้วแหละ โชคดีในรั้วมหาลัยนะพี่ พี่ควรจะเจอคนที่ดีกว่าหนู หนูมันไม่คู่ควรกับพี่หรอก”พูดจบเธอก็หันหลังแล้ววิ่งออกไป…ไปที่ไหนก็ได้ที่ไกลที่สุดจากตรงนี้

“ฮึก…”เด็กสาวนั่งร้องไห้อยู่ที่ๆคิดว่าไม่มีใครเห็น แล้วร้องไห้ออกมาแบบกลัวว่าชาตินี้จะไม่มีโอกาสได้ร้องอีกแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นสายตาของเพื่อนสนิทคู่ใจทั้งสอง

เขาและเธอนั่งลงข้างๆสาลี่ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนก่อนจะโผกอดเพื่อนรักแล้วปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดทันทีราวกับลูกโป่งที่อัดแน่นไปด้วยอากาศจนแทบจะแตกแหล่มิแตกแหล่ แพรกอดสาลี่แน่น ปองเองก็ลูบหลังเธอด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาอีกคู่หนึ่งที่มองมาทางนี้ หลันแอบอยู่หลังเสาโดยระวังไม่ให้เขาทั้งสามเห็น รู้สึกไม่ดีเหมือนกันที่ สาลี่ต้องมานั่งเสียใจ แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเอาใจช่วยให้เธอผ่านช่วงเวลาเศร้าโศกนี้ไปโดยไว

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

                ห้าปีต่อมา…ณ ห้องจัดเลี้ยงงานReunion โรงเรียนชื่อดัง

                “สาลี่!!!”ปองโผกอดเพื่อนรักทันทีเห็นหน้าหลังจากไม่เจอกันเป็นแรมปี

“ว่าไงแกกกกก”เธอกอดเพื่อนรักด้วยความคิดถึงไม่แพ้กัน

                “คิดถึงแกมากกกก แล้วแพรอ่ะๆๆ”

                “ฉันอยู่นี่”แพรตอบแทนสาลี่ เมื่อหันไปดูก็เจอร่างบางกำลังเดินตรงมาทางนี้โดยมีกล้องคู่ใจติดมาด้วย เผื่อมาถ่ายภาพบรรยากาศวันนี้

                “ไปถ่ายรูปกัน ขึ้นชั้นลอยเลยๆๆ”

                “ไปๆๆ”ทั้งสามเดินขึ้นไปชั้นลอยเพื่อถ่ายภาพมุมสูง ระหว่างที่ถ่ายภาพอยู่นั้น สายตาของสาลี่ก็เหลือบไปเห็น‘ใครบางคน’อยู่มุมห้องจัดเลี้ยง เธอมองชายคนนั้นด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก ข้างตัวเขา มีริน…ผู้หญิงที่เคยเป็นเพื่อนสนิทเขา แต่ตอนนนี้เลื่อนขั้นมาเป็นแฟน สังเกตจากมือทั้งสองที่กอบกุมไว้ด้วยความรักและสายตาที่สื่อความหมายออกมา แต่ก็มีหนึ่งในกลุ่มนั้นมองขึ้นมาสบตาเธอเสียก่อน สาลี่จึงรีบเอานิ้วชี้แนบริมฝีปากตนเองก่อนจะส่ายหน้าเป็นเชิงอย่าบอก‘เขา’ เพราะไม่อยากให้เขาและเธอรู้สึกถึงความเป็นมือที่สามของตัวเธอเอง

                “สาลี่”แพรเรียกแต่ก็พบรุ่นพี่คนสนิทที่ชื่อสองมองขึ้นมาบนนี้เสียก่อน จึงตั้งท่าจะทัก แต่ก็ไม่ไวเท่าสาลี่ที่บอกแพรว่าอย่าเรียก เพราะคนข้างๆสองคือเขาคนนั้น

                “อย่า”

                “ทำไมอ่ะ”

                “คนข้างๆ”

                “อ๋อ”ปองกับแพรกระจ่างชัดจึงไม่เรียก

                สาลี่มองชายคนนั้นก่อนที่จะสบตาหลัน รุ่นพี่สาวคนสนิทที่มองขึ้นมาเช่นกัน เธอรู้ว่าไม่ควรเรียกหรืออะไรเพราะต่างคนต่างรู้เหตุผลดี ริมฝีปากที่ถูกเคลือบด้วยลิบกลอสที่อ่อนหยักขึ้นมุมเดียว รอยยิ้มเย้ยหยันกับความรู้สึกสมเพชตัวเองที่ไม่มีวันหลุดพ้นจากบ่วงความเจ็บปวดได้สักที แต่สาลี่ก็เลือกที่จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้เพราะอย่างน้อยมันคือส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ดี สาลี่ยินดีที่จะปิดประตูใจและปล่อยให้ความรู้สึกตั้งแต่5ปีก่อนกัดเซาะหัวใจไป…ตลอดกาล